ฟิล์มม้วนนั้นที่ฉันให้เธอ
คุณเคยมีความรู้สึกแบบนี้ไหม ความรู้สึกที่ว่าลึกๆ ข้างในหัวใจมันมีห้องเล็กๆ ห้องหนึ่งซ่อนอยู่ ห้องที่เก็บงำความทรงจำในวัยเยาว์เอาไว้ทั้งหมด กลิ่นของวันเก่าๆ เสียงหัวเราะครั้งแรก รักครั้งแรก และใครบางคนที่เคยมีความหมายกับเรามากกว่าใครในโลกนี้ ถ้าคุณเคยรู้สึกแบบนั้น หรือถ้าคุณโหยหาความรู้สึกที่ว่ามาทั้งชีวิต เราอยากชวนคุณมานั่งลงข้างๆ กัน แล้วปล่อยใจให้ไหลไปกับเรื่องราวของ Cinema Paradiso (1988) โรงภาพยนตร์แห่งความทรงจำ ที่จะไม่ได้เป็นแค่หนัง แต่จะกลายเป็นกระจกบานใหญ่สะท้อนภาพอดีตของคุณเอง ลองนึกภาพตามนะ มีผู้กำกับภาพยนตร์ชื่อดังคนหนึ่ง ชีวิตของเขาในเมืองใหญ่เต็มไปด้วยความสำเร็จ แสงสี และเกียรติยศ แต่แล้วในคืนหนึ่ง โทรศัพท์สายเดียวก็ดังขึ้นมาเปลี่ยนทุกอย่าง ข่าวการจากไปของใครคนหนึ่งจากบ้านเกิดที่เขาจากมานานกว่าสามสิบปีทำให้โลกทั้งใบของเขาหยุดหมุน และนี่คือจุดเริ่มต้นของการเดินทางกลับไปหาอดีตที่เขาเคยตัดสินใจว่าจะไม่หันหลังกลับไปมองอีกเลย ภาพที่ปรากฏขึ้นในความทรงจำของเขาไม่ใช่แค่บ้านเกิด แต่เป็นภาพของโรงหนังเล็กๆ แห่งหนึ่งในจัตุรัสกลางเมือง โรงหนังที่เป็นหัวใจของหมู่บ้านในยุคที่ยังไม่มีทีวี ไม่มีอินเทอร์เน็ต โรงหนังที่เป็นโลกทั้งใบของเด็กชายตัวเล็กๆ คนหนึ่งที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น เด็กชายที่หลงใหลในมนตร์สะกดของแผ่นฟิล์มยิ่งกว่าสิ่งใดในโลกนี้ เขาใช้เวลาทุกวินาทีที่ทำได้เพื่อแอบเข้าไปในห้องฉายหนังอันเป็นเขตหวงห้าม ที่นั่นคืออาณาจักรของชายแก่หน้าบึ้งคนหนึ่ง เขาคือคนฉายหนังของโรงหนังแห่งนั้น ผู้กุมชะตาความสุขและความฝันของผู้คนทั้งเมืองไว้ในสองมือ ในตอนแรก ชายแก่ดูเหมือนจะรำคาญเจ้าเด็กจอมซนคนนี้เต็มทน เขาไล่ตะเพิดครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ประกายตาที่ไม่ยอมแพ้ของเด็กน้อย ความรักในหนังที่ฉายชัดออกมาจากทุกอณูทำให้กำแพงในใจของชายแก่ค่อยๆ ทลายลง จากความรำคาญกลายเป็นความเอ็นดู จากเด็กรบกวนกลายเป็นลูกศิษย์คนเดียวในชีวิต มิตรภาพต่างวัยที่งดงามที่สุดได้เริ่มต้นขึ้นในห้องฉายหนังที่อบอวลไปด้วยกลิ่นฟิล์มเก่าๆ แห่งนั้น ห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่มีเพียงแสงจากเครื่องฉายส่องผ่าน กลายเป็นสวรรค์บนดินของเด็กชาย เขาได้เรียนรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับโลกของภาพยนตร์จากชายแก่คนนี้ ไม่ใช่แค่เทคนิคการต่อฟิล์ม การฉายหนัง แต่เป็นปรัชญาชีวิตที่ซ่อนอยู่ในทุกเรื่องราวบนจอผ้าใบสีขาว ชายแก่สอนให้เขารู้จักความรัก ความสุข ความเศร้า และความหวังผ่านเศษฟิล์มที่ถูกตัดออกไปตามคำสั่งของบาทหลวงผู้เคร่งศาสนา ฉากจูบทุกฉากที่ถูกมองว่าเป็นสิ่งไม่เหมาะสม จะถูกตัดทิ้งอย่างไม่ใยดี แต่ชายแก่กลับเก็บเศษฟิล์มเหล่านั้นไว้ราวกับสมบัติล้ำค่าที่สุด และมันได้กลายเป็นความลับที่มีเพียงเขากับเด็กชายเท่านั้นที่รู้ วันเวลาผ่านไป เด็กน้อยเติบโตขึ้นเป็นหนุ่มน้อยรูปงาม เขายังคงเป็นผู้ช่วยคนฉายหนังเช่นเคย แต่หัวใจของเขาเริ่มรู้จักความรู้สึกใหม่ที่ซับซ้อนกว่าความรักในภาพยนตร์ นั่นคือรักแรกพบ เขามอบหัวใจให้กับหญิงสาวนัยน์ตาสีฟ้าผู้สูงศักดิ์ ความรักของพวกเขาก็เหมือนกับหนังรักบนจอใหญ่ มีทั้งความหวานชื่น ความฝัน และอุปสรรคที่ดูเหมือนจะไม่มีวันข้ามผ่านพ้นไปได้ และในช่วงเวลาที่หัวใจของเขาแตกสลายที่สุด ก็มีเพียงชายแก่คนฉายหนังที่คอยอยู่เคียงข้าง มอบคำแนะนำที่เจ็บปวดแต่ก็จริงที่สุดในชีวิต จงออกจากที่นี่ไปซะ เขาบอกกับเด็กหนุ่ม ไปแล้วอย่ากลับมา อย่าเขียนจดหมาย อย่าคิดถึงพวกเรา จงไล่ตามความฝันของเธอไป เพราะที่นี่มันเล็กเกินไปสำหรับเธอ มันคือคำพูดที่เด็ดเดี่ยวและโหดร้าย แต่มันเปี่ยมไปด้วยความรักที่บริสุทธิ์ที่สุดของผู้ที่ยอมเสียสละความสุขของตัวเองเพื่ออนาคตของคนที่เขารักเหมือนลูกในไส้ การเดินทางกลับมายังบ้านเกิดในรอบสามสิบปีจึงไม่ใช่แค่การกลับมาเพื่อร่วมงานศพ แต่คือการกลับมาเพื่อเผชิญหน้ากับทุกความทรงจำที่เขาเคยผนึกมันเอาไว้ เมืองที่เขาจากมาเปลี่ยนไปมาก โรงหนังที่เป็นดั่งสวรรค์ในวัยเด็กของเขากลายเป็นเพียงซากปรักหักพังที่รอวันทุบทิ้ง แต่ผู้คนและความรู้สึกบางอย่างยังคงเหมือนเดิม และที่สำคัญที่สุด คือของขวัญชิ้นสุดท้ายที่ชายแก่คนฉายหนังทิ้งไว้ให้เขา มันคือม้วนฟิล์มปริศนาม้วนหนึ่งที่ไม่มีชื่อเรื่อง ไม่มีคำอธิบายใดๆ และเมื่อเขาได้นั่งลงในโรงหนังที่ว่างเปล่าในค่ำคืนสุดท้ายเพื่อดูมัน แสงไฟจากเครื่องฉายก็ปลุกทุกความรู้สึกให้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง บนจอภาพปรากฏภาพของฉากจูบทั้งหมด ฉากแล้วฉากเล่าที่เคยถูกตัดออกไปจากหนังทุกเรื่องที่เคยฉายในโรงหนังแห่งนี้ ชายแก่ได้เก็บมันไว้และนำมาร้อยเรียงต่อกันเป็นหนังรักเรื่องใหม่ที่ไม่มีบทพูดใดๆ มีเพียงภาพของการแสดงความรักที่บริสุทธิ์และงดงามที่สุด มันคือจดหมายรักฉบับสุดท้ายจากเพื่อนรักต่างวัย คือบทเรียนสุดท้ายที่สอนให้เขารู้ว่าถึงแม้ชีวิตจะพรากบางสิ่งไป แต่ความรักและความทรงจำที่สวยงามจะยังคงอยู่กับเราเสมอ หนังเรื่องนี้จึงเป็นมากกว่าเรื่องราวของเด็กคนหนึ่งกับคนฉายหนัง มันคือจดหมายรักถึง ภาพยนตร์ คือการคารวะแด่ยุคสมัยที่โรงหนังเป็นศูนย์กลางของชุมชน เป็นที่ที่เราเรียนรู้ที่จะรัก ฝัน และเติบโต มันจะพาคุณย้อนกลับไปสำรวจหัวใจของตัวเองอีกครั้ง ทำให้คุณอยากจะโทรศัพท์ไปหาเพื่อนเก่าที่คุณไม่ได้คุยมานานหลายปี ทำให้คุณนึกถึงรักครั้งแรกที่ยังคงซ่อนอยู่ในลิ้นชักของความทรงจำ และที่สำคัญที่สุด มันจะทำให้คุณตกหลุมรักการดูหนังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นี่คือประสบการณ์ที่คุณต้องสัมผัสด้วยตัวเองสักครั้งในชีวิต เตรียมหัวใจของคุณให้พร้อม แล้วมาดูกันว่าของขวัญชิ้นสุดท้ายที่ชายแก่ทิ้งไว้ให้ จะทำให้คุณยิ้มทั้งน้ำตาได้มากแค่ไหน เพราะนี่ไม่ใช่แค่หนัง แต่มันคือชีวิต คือความทรงจำ และคือเวทมนตร์ที่จะคงอยู่กับคุณไปตลอดกาล
เข้าชม : 6
|
